Marcel van Dijk hijst de zegevlag en kroont zich tot Nationaal Kampioen!
In het weekend van 19 april tot en met 21 april 2024 werd in Rumpt, een dorp in de gemeente West Betuwe, bij de biljartvereniging Carambole het Nederlands kampioenschap kader 57/2 overgangsklasse kleine tafel gespeeld. Deze vereniging heeft net haar 50 jarig jubileum gevierd en ademt biljartgeschiedenis. De locatie is al vele malen het strijdtoneel geweest van enerverende toernooien en Nationale kampioenschappen. In een prachtige en gezellige biljartzaal met uitstekend materiaal werd dus gestreden om de nationale titel in de moeilijkste kadersoort op de kleine tafel. Het algemene moyenne van de deelnemende kadrist 57/2 dient te liggen tussen 20,00 en de 40,00. De kadrist heeft maximaal maar 12 beurten om de benodigde 225 caramboles bij elkaar te spelen. Zelfs voor zeer ervaren spelers, in de wereld van het kaderspel, is het de ultieme test van biljartvaardigheden in combinatie met concentratie.
Op vrijdag en zaterdag werd er in twee poules gespeeld en iedere deelnemer speelde vier partijen. De beste zes in de ranking na vier partijen kwalificeerden zich voor de finalepoule waarin nog eens 5 partijen moesten worden gespeeld. Deze toernooiopzet zorgde voor een ware slijtageslag. Vanuit biljartvereniging Castricum namen twee spelers deel aan het toernooi: Vincent Veldt en Marcel van Dijk, beide spelend in het BVC Targa kaderteam.
In de laatste nieuwsbrief van de BVC was er de wens dat beide spelers tot bloei zouden komen in de fraaie Betuwe. Op vrijdag speelden Vincent en Marcel twee partijen, die zegevierend werden afgesloten. Vincent speelde degelijk zonder echt hoge series dat is voor hem heel ongebruikelijk, maar hij behaalde toch de overwinningen. Marcel van Dijk daarentegen gaf in de 1e partij van het toernooi direct zijn visitekaartje af. Hij maakte de partij uit in 3 beurten met een serie van 187 caramboles. Voor de 2e partij had hij 7 beurten nodig.
In de eerste partij op zaterdagochtend hadden beide BVC leden een valse start want zowel Marcel als Vincent moesten de winst aan hun opponent laten. Op zich was er geen vuiltje aan de lucht. Als beide spelers hun tweede partij op zaterdag zouden winnen of gelijk zouden spelen dan was plaatsing voor de uiteindelijke finale een feit. Marcel liet er in zijn 2e partij geen gras over groeien en gaf Sven Nabuurs geen schijn van kans. In slechts 4 beurten en met een serie van 128 was hij uit en daarmee geplaatst voor de finale. Vincent verloor van Robin Jonker. Het verlies op zich was nog geen probleem, hij had helaas "maar" 98 caramboles in 8 beurten waardoor zijn moyenne een klap kreeg. Drie spelers eindigden in de ranking na vier partijen met 4 punten waardoor het gemiddelde bepalend was voor plaatsing in de grande finale. Sven Nabuurs trok aan het langste eind en Vincent vond als vierde zijn Waterloo. Na afloop zei hij: "Het was voor mij echt een koude douche. Ik had mij zoveel voorgesteld van deze finale. Ik was in vorm maar om onverklaarbare redenen glipte het zaterdag door mijn handen heen. Makkelijke ballen die ik normaal altijd maak liet ik nu liggen. Blijkbaar was ik overgeconcentreerd. Mij rest niet anders dan club- en teamgenoot Marcel te steunen". Het typeert de sportman, zelf een behoorlijke kater hebben, maar niet naar huis gaan, nee blijven supporten.
De zaterdag werd voor de finalisten een ware slijtageslag want na de 2 poulewedstrijden werden er in de avond nog 2 ronden in de finale gespeeld. Dus vier partijen op een dag oftewel 900 caramboles en 900 concentratiemomenten dat is geen sinecure. Marcel van Dijk kan worden getypeerd als een speler, die onder druk, vaak goed presteert. Dat liet hij ook op deze lange avond zien. Zijn eerste partij tegen Cor van de Groep was een ware demonstratie. In slechts twee beurten en met een serie van 212 caramboles en een moyenne van 112,50 trok hij de partij naar zich toe. In zijn tweede partij op die avond was Willy Rooijendijk zijn tegenstander. Deze wedstrijd werd een ware kader-thriller en was misschien wel de beste partij van het hele toernooi. Willy nam het heft in handen en bouwde een aanzienlijke voorsprong op. Op twee caramboles (223) voor het einde strandde hij. Redelijk ontspannen ging hij zitten want Marcel moest nog 189 caramboles maken. Hij had echter buiten de waard gerekend. De koninklijk spelende heer van Dijk deed wat Willy voor onmogelijk had gehouden namelijk 189 caramboles in 1 beurt maken. Beide spelers eindigde met een moyenne van ruim 55,00.
Om kwart over twaalf 's nachts wist Marcel dat hij 4 wedstrijdpunten en een moyenne 75,00 had. De kans op de titel was er dus nog steeds. Op de zondag hadden alle spelers nog drie partijen voor de boeg. Slapen na zo'n enerverende en lange dag is ook niet iedereen gegeven. Op zondagochtend was van diverse spelers te horen, waaronder ook Marcel, dat het hoge adrenaline niveau voor een slechte nachtrust had gezorgd.
Marcel speelde in de derde ronde van de finale tegen Roland Deelen. Beide spelers gingen gelijk op wederom dus een spannende partij. In beurt 8 maakte Roland de partij uit. Marcel leek in de nabeurt remise te maken. Echter geheel onverwachts werd hij door de arbiter afgeteld vanwege een touché. Verbouwereerd en vragend keek Marcel de arbiter aan, in de stellige overtuiging dat hij correct had gestoten. Hij deed een nog een beroep op zijn tegenstander maar ook hij kon geen uitsluitsel geven. En zoals in elke sport heeft de arbiter het gelijk aan zijn zijde. Furieus en geëmotioneerd liep Marcel naar buiten. Hij gaf aan dat er zijn ogen sprake was van onrecht en dat het weleens cruciaal kon zijn voor de verdere verloop van het toernooi. Dan blijkt maar weer eens dat achter elke sporter een vrouw staat, die de man tot rede kan terugbrengen. Marcel moest het incident juist gebruik om nu te laten zien wat hij waard was. In een Van Dijk sla je niet zomaar een bres. Marcel had bovendien de grootste supportersschare want als BVC lid sta je nooit alleen in de finale en ook zij spraken hem bemoedigend toe.
In de vierde ronde stond de ontmoeting tussen Marcel en Sven Nabuurs op het programma. Zijn supporters en zijn vriendin keken enigszins gespannen toe. De vraag was: Had Marcel het incident achter zich gelaten? Snel werd duidelijk dat het antwoord op deze vraag een volmondige ja was. Hij claimde de overwinning in slechts 4 beurten vergezeld van een serie van 181. Weliswaar stond hij twee wedstrijdpunten achter op Lyon Megens maar hij had een beduidend beter algemeen moyenne. De kaarten waren dus nog niet geschud.
In de laatste wedstrijdronde van de finale moesten deze twee tenoren het tegen elkaar opnemen. Lyon Megens, een zeer ervaren kaderist had tot dusver al zijn partijen gewonnen. Vooraf zie hij "Ik heb goede hoop dat ik de titel pak. Ik ben er niet gerust op want Marcel heeft laten zien dat hij tot bijzondere series in staat is". Marcel hoopte dat hij vooral kon genieten in de finale.
Tijdens de finale bleek dat beide uitstekende kadristen, ook mensen zijn want er was toch duidelijke sprake van spanning bij hen. Ballen die beide spelers normaal met de ogen dicht kunnen maken werden nu gemist. Uiteindelijk had Marcel van Dijk als eerste de zenuwen onder controle en in beurt 6 maakte hij de partij uit met een serie van 79. Een oorverdovend applaus veel hem ten deel maar de partij was nog niet gespeeld. Lyon Megens had de nabeurt en bij remise zou hij kampioen worden. Lyon deed zijn uiterste best maar na 64 caramboles bleef hij steken op 170 caramboles.
Voor het eerst in zijn leven was Marcel van Dijk, een lid van biljartvereniging Castricum, Nationaal Kampioen. Een ongekend succes voor hem maar ook voor de BVC, de eerste Nationale Kampioen in haar nog korte bestaan. Na afloop gaf Marcel geëmotioneerd het volgende aan: Ik heb hier zo lang voor gewerkt. Ik ben uit een diep dal gekropen met behulp van vrienden uit de biljartwereld en natuurlijk mijn vriendin. Ik ben dan nu eindelijk Nationaal Kampioen maar zij ook. Zonder hen was ik niet zover gekomen". Hij bedankte vervolgens de trouwe supporters van de BVC, zijn teamgenoten en alle mensen, die meegewerkt hebben aan het mogelijk maken van dit Nationaal Kampioenschap.
Marcel is dus in de Betuwe tot volle bloei gekomen, hij was de beste speler van het toernooi. Hij behaalde uiteindelijk 8 wedstrijdpunten en een algemeen moyenne van 45,875. In de finale speelde bij dus 5 partijen en in 3 daarvan maakte hij een serie van 181 of meer. Met als hoogtepunt een serie van 212. De nationale titel is dan ook meer dan verdiend. Of zoals Ad Ketels, van de KNBB, bij de prijsuitreiking aangaf: Er was een die er echt boven uitstak en dat was Marcel van Dijk.
