Bij Biljartvereniging Castricum spelen ruim 170 leden op regelmatige basis hun spelletje biljart. In deze rubriek zal zo nu en dan één van de spelende leden aan het woord komen. Het gesprek heeft iedere keer als basis 10 dezelfde vragen.
Deze keer is het de beurt aan Jan Blom, één van onze nieuwere leden. Zijn verhaal toont niet alleen hoe het biljartspel mensen kan aantrekken, maar ook hoe een warm welkom in onze vereniging kan bijdragen aan het vinden van nieuwe invulling in het leven, zelfs na een pijnlijke periode.
Jan Blom is een nieuw gezicht binnen onze biljartvereniging. In eerste instantie kwam hij samen met Henk Veenhof af en toe een uurtje biljarten. Het uurtje werd al snel meerdere uurtjes dus besloten zij om aspirant-lid (ondersteunend lidmaatschap) te worden. Jan kreeg echt het biljartvirus te pakken en besloot dan ook om kort daarna te kiezen voor een volledig lidmaatschap. Een belangrijke overweging hierbij was ook dat de sfeer en de mensen, die hij ontmoette in ons centrum, hem goed deden. Zoals hij het zelf zegt: "Het voelde als een warm bad. Tot op de dag van vandaag is dat een goede beslissing geweest."
Jan zag op 12 augustus 1954 het levenslicht in het Noord-Hollandse Den-Helder. Zijn vader werkte bij de marine en diende onder andere in Indië. Moeder stond dag en nacht klaar voor de kinderen (4 jongens en 3 meiden). Het gezin verhuisde naar Heemskerk toen pa werk kreeg bij Hoogovens, het huidige Tata-Steel. Pa, ma en drie kinderen verhuisden veel later naar Zuid-Limburg. De andere kinderen, waaronder Jan Blom, bleven in Heemskerk achter. De liefde was daarvan de belangrijkste oorzaak. Ik ben jong getrouwd met Lieneke de Witte en ik heb een zoon Rene en een dochter Ester. Beiden zijn inmiddels van middelbare leeftijd en hebben zelf alweer bijna volwassen kinderen. Ik ben een trotse opa van zes kleinkinderen.
Thuis hadden we het niet rijk. Geld om te studeren was er niet. Daarom ben ik al op jonge leeftijd gaan werken. Mijn eerste baan was in de bloemen in Dorregeest. Heel vroeg op en altijd op de fiets naar het werk toe. Na ongeveer drie jaar ben ik bij Albert Heijn in Oostzaan gaan werken. Ik heb daar vijf jaar gewerkt en veel geleerd qua bediening van machines. Ik werkte daar in ploegendienst dus ook nachtdiensten. Daarna ben ik bij de post gaan werken als postbode in Castricum. Eerst sorteerde en bezorgd ik post. Later werd ik chauffeur en werd het werk gevarieerder van postbussen legen tot en met het bezorgen van pakketjes. Meer contact met mensen en dat vond ik prettig. Na sluiting van het postkantoor in Castricum ben ik naar het kantoor in Krommenie gegaan. Ook dat kantoor sloot na verloop van tijd. Daardoor kwam ik in het centrale postdepot in Amsterdam terecht.
In 2020 kwam de pensionering. Ik hoopte nog lange tijd samen met mijn vrouw ervan te gaan genieten. Het lot besliste helaas anders, Lieneke kreeg kanker en is in 2022 op veel te jonge leeftijd overleden. Een harde klap kan ik je vertellen, die er echt inhakt. Alle plannen die je samen had vallen in één keer weg, je leven staat echt op zijn kop. Gelukkig stonden en staan mijn zoon, dochter en kleinkinderen altijd voor mij klaar. Toch is thuis zijn en thuiskomen heel anders zonder partner. Stap voor stap geef ik weer invulling aan het leven. Ik ben blijf een trotse vader en opa.
Mijn eerste kennismaking met het biljarten was in het café. Als mensen aan het biljarten waren vond ik het leuk om ernaar te kijken. Van kijken werd het een keer spelen. Eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat ik niet vaak speelde, ik was vooral een geïnteresseerd toeschouwer. Nog niet zo lang geleden zat ik bij mijn dochter en kwam de vraag: "Vind je het niet leuk om een keer te biljarten met Henk?" Om het in biljartentermen te zeggen, zo is het balletje weer gaan rollen.
De biljartvereniging Castricum (BVC) is de eerste biljartvereniging waarvan ik lid geworden ben. Ik heb dus geen rijke biljartgeschiedenis. Sinds het begin van dit jaar speel ik het spelletje pas. Zoals ik al eerder zei ik vond het direct een leuk spel en de sfeer sprak bij direct aan. Dus na een paar keer spelen zijn Henk Veenhof en ik aspirant lid geworden. Wat ik leuk vind aan deze vereniging, is dat mensen je op een prettige manier aanwijzingen geven. Daardoor raakte ik nog meer in ban van het spel en werd ik kort daarna volledig lid. Nu speel ik ook de vrijdagavond een hele gezellige groep.
Ja ik kan nu zeggen dat ik toch wel een regelmatige bezoeker ben van het biljartcentrum. Overigens is het een pracht accommodatie en mooi materiaal. Ik ben alleen en ik kan gaan en staan waar en wanneer ik wil. De weg naar de Van Speykkade is voor mij geen straf.
Ik speel minimaal twee keer per week. Altijd op dinsdagmiddag met Henk en vrijdagavond is nu mijn clubavond geworden. Het gebeurt regelmatig dat ik op een avond of zaterdagmiddag ook nog in de zaal te vinden ben. Vaker spelen helpt bij beter worden in het biljarten. Ik kom tegenwoordig ook nog weleens kijken als er wedstrijden zijn want daar leer je toch van.
Wat een vraag zeg. Ik speel pas een jaar biljart. Ik hoop mijn beste partij en hoogste serie nog te spelen. Trouwens ik krijg regelmatig aanwijzingen om mijn spel te verbeteren onder andere van Frans Lute dat waardeer ik zeer. Tot dusver is mijn beste partij 31 caramboles in 25 beurten, met een moyenne van ruim 1,00. Mijn hoogste serie is 8 caramboles. Trouwens, die serie maakte ik op het moment dat mijn kleinzoon van 18 jaar even kwam kijken. Dat vond ik erg leuk misschien denkt hij nu wel dat opa toch stiekem een biljartvirtuoos is.
Ik zie al eerder: toen ik binnenwandelde, voelde het meteen als een warm bad. Wat ik bijvoorbeeld opvallend vind, is dat betere biljarters het leuk vinden om aanwijzingen te geven. Ze doen dat op een positief kritische manier heel anders dan bijvoorbeeld bij darten. Ook de sfeer in het biljartcentrum is bijna altijd goed, iedereen praat met elkaar, er wordt ook gelachen en er is ook tijd voor een serieus gesprek zo nu en dan. Dat klopt toch?
Oei, ik kan mij niet direct een specifieke gebeurtenis herinneren. Toch lach ik vaak als ik aan het spelen ben of kijk. Er worden soms opmerkingen geplaatst over en weer, die voor de lach zorgen. Ook als er op tafel een carambole wel of niet wordt gemaakt kan voor hilariteit zorgen. Henk en ik zijn ondertussen specialisten in het maken van onmogelijke caramboles, al dan niet met een klos. Dan wordt er gevraagd of ik die nog een keer zo kan maken. Of ik de bal straks aan de bar nog even wil uitleggen. Het zijn vaak dus de "pratical jokes".
Ik ben iemand, die zich niet zo snel ergert. Zeker niet bij biljarten. Ik vind het allemaal te leuk en dan is het zonde om jezelf te ergeren. Misschien komt het nog maar ik denk het eigenlijk niet.
Wie ben ik om nu al aanwijzingen te geven om beter te leren biljarten. Ik moet zelf nog zoveel leren en dat wil ik ook want ik ben best leergierig al zeg ik het zelf. Waar ik zelf veel aan heb zijn de volgende aspecten:
Frans Limmen, de vorige geïnterviewde, heeft heel veel gedaan bij de bouw van het buurt- en biljartcentrum. Zijn persoonlijk project was het aanleggen van de toiletgroepen in het gebouw. Nu is hij nieuwsgierig hoe dat door bezoekers en leden wordt ervaren.
Het belangrijkste aan toiletten vind ik dat ze schoon zijn en dat is hier het geval. Frans wil natuurlijk horen dat het netjes is aangelegd en functioneel is. Wat mij betreft verdient hij een grote pluim voor zijn werk.
Ik heb gemerkt dat je door te kijken naar andere biljarters veel kan leren. Als er wedstrijden worden gespeeld en ik ben in de zaal dan kijk ik altijd even. Daarnaast kijk ik op bijvoorbeeld YouTube om meer te leren van het spelletje. Ik zou graag deze vraag aan de volgende kandidaat willen voorleggen: Wat is de spannendste biljartwedstrijd, die jij ooit hebt gezien en waarom?
Tot zover Jan Blom, een nieuw gezicht dat de vereniging een warm hart toedraagt én graag leert van anderen. Een meer dan prettig gesprek.
